Na konferencję zwołaną przez Sher Khana, buddyjskiego mnicha o urodzie bollływoodzkiego aktora, stawiły się wszystkie stacje radiowe i telewizyjne. Mnich znany był bowiem zarówno ze swej wyjątkowej pobożności, jak i ... hm ... pewnej ekscentryczności w ubiorze ... co, oczywiście, na media działało z siłą magnesu. Tak i dziś - tradycyjny szafranowy ubiór przyozdobił dyskretną apaszką w identycznym odcieniu. Niby nic, a jednak od razu serca ludzi mediów zabiły żywiej: oj - będzie się działo! Zwłaszcza, że konferencja, na którą formalnie zaproszenia wysłał sławny mnich, de facto została przygotowana przez znaną skandalizującą formację "Mięso to życie", gorąco znienawidzoną przez prawowiernych Hindusów.
Wreszcie piękny Sher zbliżył się do mikrofony, a szmmer panujący w ogromnym studio ucichł niemal natychmiast. Sher Khan, patrząc na nieprzeliczone tłumy pięknymi, brązowymi oczami o takim połysku, że niejednej reporterce trudno było myśli zebrać, zagaił:
- Najdożsi braci i siostry! Zaprosiłem was dlatego, że doszedłem w życiu do momentu, kiedy muszę zdradzić najpilniej skrywaną tajemnicę!
Tłum reporterów zafalował, zaszumiał; ciżba starała się, delikatnie, krok za krokiem, zbliżyć jak najbardziej do górującego nad ludźmi Sher Khana. Ten zaś kontynuował, gdzieniegdzie robiąc krótkie przerwy, zawieszając głos lub podnosząc go w miarę potrzeby; ściszając monolog prawie do szeptu lub wzbijając go aż do ochrypłego krzyku - a wszystko to zgodnie z najlepszymi tradycjami Bollywood, czyli - po mistrzowsku:
- Jak zapewne wiele osób zgromadzonych na tej sali wie, zostałem oddany do klasztoru nieledwie jako dziecko. Brutalnie pozbawiony kontaktu z matką, musiałem się wyrzec dawnych przyjaciół i rodziny ... dawnego życia. To nowe zaś ... było bardzo twarde. Zbyt twarde jak na chłopca dziewiętnastoletniego, jakim wówczas byłem!
Po tych słowach tłumem reporterów - w końcu twardych ludzi, ale o czułych sercach - tarngnął jęk współczucia. Khan, obserwujący to spod oka uśmiechnął się leciutko, po czym kontynuował głosem miękkim, delikatnym, pieszczącym zarówno ucho, jak i serce słuchających:
- Dziecko w tym wieku intensywnie rośnie. Do tego procesu niezbędne są składniki dostarczane w pożywieniu: witaminy, sole mineralne, białka ...
Przystojny mnich zamilkł, uważnie obserwując otoczenie, które było w stanie ekstazy: wszyscy już byli pewni, czego dotyczyć będzie coming out przystojnego mnicha, który niegdyś, u szczytu sławy, zrezygnował z kariery aktorskiej:
- I właśnie takim dzieciom (podobnie, jak później dorosłym), w sposób najbardziej okrutny odmawia się tego, co jest im niezbędne: MIĘSA!!!!
Ryk tłumu można było porównać wyłącznie do hałasu startującego helikoptera . Sher Khan zaś, uniesiony uwielbieniem tłumu, nie tyle kontynuował, ile starał się wykrzyczeć tym ludziom prosto w twarz swoją perwersję:
- Człowiek nie rodzi się weganinem! Mięso jest człowiekowi niezbędne do życia! To, co buddyzm robi z młodymi, pełnymi sił witalnych ludźmi, jest odrażające! Buddyzm jest religią odhumanizowaną, brutalnie tłamszącą to, co w człowieku naturalne, wrodzone i zbliżone do przyrody: umiłowanie befsztyka!
I w tym właśnie momencie, wiedziony zarówno swym instynktem, jak i doświadczeniem aktorskim, Sher Khan sięgnąl gdzieś poza siebie i wyciągnął talerz z krwistym befsztykiem ...
